ΑΚΡΟΚΕΡΑΥΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΩΝ ΧΡΗΣΜΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΠΑ

                ΑΚΡΟΚΕΡΑΥΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΩΝ ΧΡΗΣΜΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΠΑ

                ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΚΕΡΚΥΡΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

  Ο Γάλλος ποιητής Paul Valéry είπε ότι αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει δεν θα τραγούδαγε !

                Ο ποιητής  είναι σαν το πουλί, αυτός που υμνεί την ζωή πάντα αφοσιωμένος  σε όλες τις μορφές της : χαρά, θλίψη, πνευματική ανάταση, αλλά και απογοήτευση. Είναι  αυτός που τον ύμνο του τον μεταφέρει  σε στίχους και δημιουργεί την ποίηση. Κάθε ποιητής δικαιώνει τον Paul Valéry.  

                 Ο Βασίλης Παππάς είναι ένας σύγχρονος, νέος στην ηλικία ποιητής, βραβευμένος από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και από τον Παγκόσμιο Διαγωνισμό «Κ.Π.Καβάφης» με το βραβείο Ερατοσθένης. Γεννήθηκε στο Βρυώνι των Αγίων Σαράντα, σπούδασε Φιλολογία και Νομική και εργάζεται ως διερμηνέας – μεταφραστής σε δικηγορικό γραφείο των Αθηνών. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 22 ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

                Η συλλογή ποιημάτων του με τίτλο Ακροκεραύνια / Ακρωτήρι των Χρησμών εκδόθηκε αυτή την  χρονιά από τον εκδοτικό οργανισμό Α.Α. Λιβάνη. Τα Ακροκεραύνια είναι το βόρειο τμήμα της οροσειράς της Χιμάρας που καταλήγει στο Ακροκεραύνιο ακρωτήριο το οποίο χωρίζει το Ιόνιο πέλαγος από την Αδριατική θάλασσα. Βρίσκεται απέναντι από την Κέρκυρα, είναι ένας τόπος που τον διάβηκαν πολιτισμοί από την αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους   χρόνους. Ο τίτλος κάθε βιβλίου είναι ενδεικτικός του περιεχομένου του. Έτσι και εδώ ο Β.Π. με την λέξη Ακροκεραύνια  μας παραπέμπει στην γενέθλια γη του. Γράφει σελ. 19 :

Ακροκεραύνια. Σαρανταπληρωμένα.

                                Γραμμές των βράχων

                                Που διαγράφονται και υψώνονται

                                στον αστράγαλο των άστρων.

                                Ταξιδεύουν με τον άνεμο

                                και καταγράφουν τους κραδασμούς των μύθων.

                                Ακροκεραύνια. Σταυρωμένα με κόκκαλα.

                                Μουσκεμένα στον ιδρώτα.

                                Στάζουν στο κορμί μου.

                Σε αυτή την συλλογή, η ποίησή του Β.Π. καλύπτει την πατρώα γη του. Είναι διαχρονική «προχωρά πέρα από τον συνειρμικό λόγο, πέρα από τα σύνορα της διάνοιας, εκεί όπου η συγκίνηση, το πάθος και άλογες δυνάμεις ορίζουν την συνείδηση» για να θυμηθούμε τον Κ. Τσάτσο. Η ποίησή του είναι ζωγραφική, είναι γλυπτική, είναι αρχιτεκτονική. Ο συνδυασμός των στίχων του μελωδία και αρμονία. Ο Β.Π. είναι όπως κάθε ποιητής ο ευαίσθητος άνθρωπος που αισθάνεται την ανάγκη της απολύτρωσης μέσα από την δημιουργία των στίχων του που υμνούν τον Θεό, την ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο. Μας μεταφέρει τους δικούς του συναισθηματικούς κραδασμούς, τις δικές του αναζητήσεις, μας ανοίγει δρόμους και μας δείχνει τον κόσμο μας έτσι όπως δεν τον είχαμε φανταστεί. Μας ορίζει τον ρόλο του ποιητή :

                                Θα γεννηθεί ο ποιητής που θα φωτίσει τα μάρμαρα,

                                θα σφραγίσει τους κίονες,

                                θα ζεστάνει τη μήτρα της μέρας

                                και θα σφραγίσει τη γη.

                                Αιώνες πριν τον Όμηρο.

                                Θα κομπολογιάζει τα όνειρα

                                με τους Πελασγούς,

                                θα μιλάει με την πέτρα

                                και θα απαγγέλλει στους ανέμους.

                                Θα γελάει δίπλα του ο Δίας,

                                μέσα από θεόρατες βαλανιδιές.

                                Θα έχει σύμβολο τον άνθρωπο.

                Ο χώρος του μπολιάζει την έμπνευσή του, ο χρόνος του χωρίς όρια τραγουδά το αρχαίο κάλλος, αλλά και υμνεί την Ορθοδοξία. Γράφει : «…Η ιστορία των αγίων μου δε γράφτηκε πάνω σε μύθους / και σε τρεχάμενα νερά / αλλά στην ψυχή των πιστών. / Πέρα από τα φράγματα των άστρων / και τις φτερούγες του ουρανού.»  και αλλού : «Περπάτησα στα μονοπάτια του Πατροκοσμά / και στο νεκρομαντείο του Αχέροντα. / Κουβαλούσε άστρα. / Στους κόρφους του φεγγαριού / συνάντησα τους Πατεράδες. / Με φόρτωσαν προφητείες. / Φως πήρα από το βλέμμα τους, / την πανσέληνο και την πέτρα.» Ο Β. Π. κρατά μέσα στην ψυχή του όλη την ιστορική διαδρομή της γης που τον γέννησε. Δεν περιορίζει, δεν οριοθετεί.

                                Μαζεύει παραμύθια απόψε η νύχτα.

                                Ακυβέρνητη μάζα. Ω μεγάλε Δία.

                                Ακρόπολη και ακοίμητα μουσεία

                                με προσφάγι το γεμάτο φεγγάρι.

                                Σαν αρχαία ιδεογράμματα.

                                Ναοί και ιερείς που λειτουργούν ασταμάτητα

                                και μιλούν με την παρθένο Μαρία.

                                Αχτένιστη πανσέληνος.

                                Στήριγμα,

                                που ακουμπάει στο παράθυρό μου.

                                Ζευς, τροφή, θαύμα,

                                χρησμός που κρατά όρθια σαν άγαλμα

                                τη ζωή των θνητών.

                                Απόβραδο, που σχίζει το ξεκούμπωτο πουκάμισό μου.  

                Ο ποιητής ζωγραφίζει τις εικόνες του με απλότητα, λυρισμό και ευαισθησία. Οι λέξεις του απλές, σωστά επιλεγμένες τους δίνουν τόσα χρώματα ! Η θεματογραφία του ποικίλλει : αναφορές στους φίλους, στους δικούς του ανθρώπους, στα λόγια τους, στις πράξεις τους. Η φύση κυριαρχεί και γοητεύει. Ο  άνεμος άλλοτε ούριος κι άλλοτε δυνατός στέλνει με τα πουλιά τα μηνύματά του. «Καλοπιάνω τα μαντικά, λαλούμενα πουλιά / να μου πουν πού είσαι. /Τραγούδι, ρίζα, σταφύλι του τόπου μου, / που θηλάζει η μέρα μου.» και αλλού : «Σκύβουν οι άνεμοι / και φιλούν τα βρεγμένα βράχια του τόπου μου. / Απλώνονται στις στεριές, / στα λιμάνια. Μπαίνουν οι άνεμοι στα φύλλα της ελιάς / και μέσα στα στήθια μου.»

                Τα νερά είναι η πηγή ζωής της φύσης : «Μιλούν τα νερά του τόπου μου. / Καυγαδίζουν με τον βοριά / και στήνουν χορό στη φλόγα του ήλιου. / Λίγο πιο πέρα, στη Δωδώνη / δοξάζουν τα άνθη και τη δάφνη. / Μιλούν τα αγάλματα του τόπου μου. / Στις ανεμώνες/ σε κάθε ξέφωτο / γεμίζει ο τόπος γκραικόχορτα.» Και ο ουρανός είναι κυρίαρχος : ο Β.Π. στρέφει το βλέμμα ψηλά και μιλά με τον ουρανό, τα άστρα, το φεγγάρι. Στα ποιήματα της συλλογής αυτής κυριαρχούν η πανσέληνος και τα άστρα που κοσμούν το μαύρο νυχτερινό στερέωμα. Γράφει ο ποιητής : «Δε μας φτάνει ο ουρανός. / Εκείνος ψηλώνει / και εμείς πέφτουμε πιο χαμηλά. / Τα άστρα, / σαν τραβηγμένες κουρτίνες, / στάζουν μοναξιά / και μπαίνουν σε άλλη τροχιά. / Τις ώρες τις πρωινές / τα πιο στεγανά άστρα / ανοίγουν τις φλέβες / να βυζάξουν τα παιδιά. / Η νύχτα εκεί πέρα / μοιάζει με στοιχειό / που δαγκώνει την ίδια την ουρά της.»

                Οι άνθρωποί του βρίσκονται παντού μέσα σε φυσικές ομορφιές ένα με τη φύση και σε μυροβόλους τόπους γεμάτους νοσταλγία, χρώματα, νότες. Μέσα από το ποιοτικό προσωπικό σύμπαν του Β.Π. ξεχειλίζουν τα συναισθήματα για όλα και όλους στην πατρίδα. Γράφει : «Εκεί πέρα οι άνεμοι ακουμπούν στα γόνατα των βράχων. / Καίνε τα άστρα. / Σαν θαλασσοδαρμένοι πρόσφυγες. / Ακούν τους διδασκάλους, τα περπατήματα του Πατροκοσμά / και τα νυχτοήμερα. / Τους θρύλους και το λυγερό παιχνίδισμα του Ποσειδώνα / στο βαθύ μπλε. / Εκεί πέρα οι άνεμοι ακουμπούν στα γόνατά σου. Πότε πότε απαγγέλλουν στίχους / και πότε πότε τσίπουρο μεθυστικό. / Σαν αιώνιο πανηγύρι / με λίγο Ιόνιο, κλαρίνο και Κιτσάκη.

 Ο ποιητής κεντά τον ελεύθερο στίχο του με παρομοιώσεις και μεταφορές κοιτώντας τ΄άστρα και μιλώντας με το φεγγάρι. Αφουγκράζεται τον ήχο της σιωπής μιας γης αγαπημένης που η μνήμη της παραμένει παρούσα στο δικό του συμπαντικό παρόν. Στην ποίησή του υπάρχει αρμονία και ισορροπία εικόνων, ιδεών, συναισθημάτων. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, απλές, ποιητικές, λυρικές, μας οδηγούν σε μεταφυσικούς χώρους όπου όλα ενώνονται. Ο λόγος πλούσιος, πηγαίος και καλά δουλεμένος. Η ανάγνωση των ποιημάτων του δεν κουράζει, αντίθετα ικανοποιεί. Εντυπωσιάζει το ήθος και η ψυχική ωραιότητά του. Η ποίηση του Β.Π. είναι αυτό που ο Μπόρχες όρισε ως ποίηση : «η έκφραση δηλαδή του ωραίου δια μέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους» ή όπως είπε ο Νικηφόρος Βρεττάκος : «μια ανθρώπινη καρδιά, φορτωμένη όλο τον κόσμο».

                                                                                       Σοφία Μωραΐτη